Tijdens de Tweede Wereldoorlog boden Herman en Oet den Hollander-Goudkuil in de boswachterswoning op landgoed Oud-Poelgeest onderdak aan twee Joodse onderduikers. Dat terwijl het kasteel zelf gebruikt werd door de Duitsers.
Een clivia met een oranje strik voor het raam van de woning was een vorm van stil verzet, maar werd ook opgemerkt door mensen uit het ondergrondse verzet. De mensen van het verzet namen dan ook contact op met het echtpaar. De gebroeders Levie, van wie de ouders een damesmodewinkel hadden in de Haarlemmerstraat in Leiden, vonden in 1942 tot het einde van de oorlog onderdak in het boswachtershuisje.
Liefdesbrieven
Alsof ondergedoken zitten niet lastig genoeg was, maakte de vrouw des huizes het ook niet makkelijk voor de onderduikers. Koosjer eten was niet mogelijk. De broers moesten gewoon eten wat de ‘pot schaft’, want anders zou het te veel opvallen. Ook liefdesbrieven van een van de broers kwamen niet verder dan de kachel – opsturen was geen optie. De kans dat de brieven onderschept zouden worden was te groot.
De broers verbleven als het veilig was op de zolder van het huis. In onveilige situaties moesten zij verplaatsen naar de kelder. Een voorbeeld van een van de onveilige situaties die het huishouden trof, was een bezoek van de kapper. Toen er geen elektriciteit meer was in het kasteel en het koetshuis, kwam de kapper (een NSB’er) de Duitsers een knipbeurt geven in het huis van Herman en Oet. De Duitse bezetters hadden nooit kunnen vermoeden dat er, letterlijk onder hun voeten, Joodse onderduikers zaten. Van het verstopte luik in de kast in de woonkamer is nu geen enkel spoor meer te vinden.
Telefoon Redactie
071 - 5425160
