Zeven Leidse studenten begonnen zaterdagochtend 28 juni aan een fietstocht naar Florence, een afstand van zo’n 2200 kilometer. Doel is, via Stichting Heart To Handle, geld in te zamelen voor de zogeheten PREDICT-studie van UMC Utrecht. Die studie wil, met behulp van DNA resultaten, plotse hartdood proberen te voorspellen.
Dag 14
Op dag 13 werd de Zwiterse plaats Trun bereikt, de laatst stop voor Italië. Over dag 14 schrijft het team op Polarsteps: “06:00 de ochtend waar we zo lang tegenop hebben gekeken breekt aan. Dagenlang over gespeculeerd, nachtenlang wakker van gelegen. Met een slechte nachtrust als voorbereiding. Gingen we dan echt de tocht beginnen? Van een skiherberg in Trun, Zwitserland, naar het paradijselijke Porto Valtravaglia, Italië, aan het Lago Maggiore. Maar eerst alles wat daartussen zit: 150 kilometer moest nog worden afgelegd. De eerste 36 kilometer stonden in het teken van de klim naar de top van de Lukmanierpas. We vertrekken om 08:00 de eerste kilometers fietsten we van oost naar west. En daar was hij dan, in de verte aan onze linkerhand: een eindeloze weg die langzaam omhoog slingerde via tunnels en haarspeldbochten, zonder zicht op het einde. Eenmaal aan de voet van de pas aangekomen, was het nog steiler dan verwacht. Maar het peloton was klaargestoomd voor deze klim. De afgelopen weken hadden we talloze beklimmingen gedaan, waardoor we echt vertrouwen in onszelf hadden. De benen voelden goed, en de fietsen waren gisteravond nog grondig nagekeken aan het materiaal mocht het natuurlijk niet liggen.”
Veel sneller dan verwacht wordt om 10.00 uur de top al bereikt. “High fives en knuffels van trots en blijdschap. We besloten een drankje te doen op de top van de berg. Niet met de rest van de dag in ons achterhoofd, dus het werden twee drankjes. Er werd ook een cakeje besteld en zelfs een portie friet. Heerlijke zoute friet, met een flinke klodder saus. We hoefden immers nog maar 120 kilometer, waarvan de eerste 50 bergaf gingen, dat kost toch geen energie?” Dat bleek dus enorm tegen te vallen. “We klikten in en begonnen rustig naar beneden te rollen, dachten we. Rollen werd hangen in de beugels, met grote ogen gefocust op het slechte wegdek, remmen pompend om in plaats van 80 kilometer per uur met 65 naar beneden te gaan. De kramp in onze handen: doorbijten, doorbijten, doorbijten. Focussen, focussen focussen, om de tien kilometer op elkaar wachten. We kwamen uiteindelijk pas om 14.00 uur beneden in het dal aan. Tegen alle verwachting in waren we veel sneller boven, maar helaas duurde de afdaling zoveel langer en koste het afdalen veel meer energie. Dat was wel even een domper, want we moesten nog 90 kilometer fietsen.” Tot overmaat van ramp blijkt de koppeling van de bus het te hebben begeven en is iedereen behoorlijk aan het verbranden. ” “Wie heeft zonnebrand?” Niemand reageert… Na domper op domper, verbrande huid, vermoeidheid van de korte nacht, vermoeide benen van de klim, concentratie-uitputting door de afdaling, voelde het alsof we gevangen zaten tussen de bergen, zonder ontsnapping. Redelijk motivatieloos vervolgden we onze tocht richting het beloofde land: Lago Maggiore. Wat voelen we daar? Tegenwind. Pff… kan het nog zwaarder?” Uiteindelijk wordt dan toch Lago Maggiore bereikt. “Een warme ontvangst met een grote borrelplank, en vooral: een ijskoud zwembad na een bloedhete dag.”
Dag 15
“De ochtend begon goed met een ‘slow morning’. Deze keer wel erg slow want we zaten pas om 13.30 uur op de fiets. Anneke had heel lief voor ons ontbijt met croissantjes gehaald en na een heerlijke (soort van) ochtend duik besloten we om langzaam aanstalten te maken. Vandaag stond op de planning: 90 km naar een plek waar we gaan wildkamperen.”
Italië werd tijdelijk verlaten en Lago di Lugano werd aangedaan. Na koffie en een ijsje werd er naar Lago di Como gereden. “Na flink doortrappen kwamen we aan Menagio. Hier pakte we de pont naar Varenna, waarop we de legendarische teamfoto van UAE, met natuurlijk onze kopman in het midden als Pogacar. Hier hebben we een ‘late lunch’ om 18.00 uur gedaan waar we een net niet lekkere pasta naar binnen hebben gestouwd om de energie te vinden voor de laatste 35 km. Dit was met pieken en dalen. Langs Lago di Como fietsen was prachtig en we kwamen onderweg een hele stoet aan Vespa’s tegen die aan hun getoeter te horen net zo blij waren om ons te zien als wij hun. Wat minder was dat we op een gegeven moment over een soort snelweg werden gestuurd, waarbij het met gevaar voor eigen leven in de rechterbaan zo hard mogelijk fietsen was om zo snel mogelijk weer op een fietspad te komen. Bij het bereiken van de afslag hebben we even de koppen geteld en na gelukkig niemand verloren te hebben zijn we door gegaan richting Lecco om vervolgens door te gaan richting onze wildkampeerplek.” Daar aangekomen was het team van plan snel de tenten op te zetten en ergens een pizza te gaan eten. Dat liep anders: “We werden namelijk belaagd door een leger aan muggen. De een na de ander werd helemaal lek geprikt. Snel werd er gehaast naar de bus om ‘Deet’ te halen als bescherming. Na dat dit maar kort opluchting gaf slag de paniek enigszins toe. […] Hierop besloten we maar snel een nieuwe slaapplek te regelen en kwamen als snel bij een hotel in de buurt. Na een sterk staaltje onderhandelen van onze questor Titus hebben we voor minimale schade onderkomen gevonden. Inmiddels sloeg de klok al bijna 10 uur en we moesten nog eten. Daarom stapte Sterre en Marlou snel de auto in om een restaurant te vinden wat nog open was. Snel kregen we een bericht dat er een open was op 10 min lopen van het hotel. Na een korte wandeling kwamen we aan bij nog een kleine verrassing. Het hele restaurant stond helemaal op z’n kop door de karaoke night die georganiseerd was voor Rafaela’s 60ste verjaardag. Na rustig met een pizza een een biertje het spektakel aanschouwd te hebben, vonden we het maar eens tijd om de verjaardag van Rafaela over te nemen met onze eigen gouden keeltjes. Rafaela was er eerst niet zo van gediend, maar de andere gasten vonden het fantastisch dat we aansloten. Zeker nadat we als een ware boyband onze perfect gechoreografeerde versie van ‘Wonderwall’ van Oasis opgedragen hadden werden we met open armen ontvangen. Zelfs Rafaela vond ons geweldig en dan met name onze Joris. Ze kon haar ogen en handen niet van hem afhouden. Na nog wat biertjes en liedjes werd het steeds meer dansen geblazen. Maar toen sloeg het noodlot toe: een van de oudere Italiaanse mannen struikelde met zijn danspartner en kwam ten val. Schouder uit de kom. Gelukkig waren wij met 4 medisch geschoolde mannen, dus kwamen die snel in actie. Overleggen met de man was erg lastig aangezien niemand daar echt Engels sprak, maar na wat (zoals Pieter zou zeggen) staalkolen Italiaans hebben we hem begeleid om zo zijn schouder terug in de kom te krijgen. De beste man was ons eeuwig dankbaar en besloot nog wat rondjes voor ons te halen dus onze avond zat er nog even niet op. Na uiteindelijk het hele restaurant weggejaagd te hebben door rest van de karaoke avond over te nemen, besloten we zelf ook maar dat het mooi is geweest. […] Het zou een zware tocht worden morgen. Niet al te veel kilometers, maar we hebben onszelf wel wat lastiger gemaakt met de kater die om de hoek stond…”
Dag 16
“Na ons mislukte wildkampeeravontuur werden we brak wakker in ons eerste hotelletje van de tocht, na een onstuimige avond drinken. We werden gewekt door een chagrijnig Italiaans mannetje dat erop stond dat we om 10 uur, geen minuut later, de kamer verlieten. Op de gang zwierven twaalf brakke jongens en meisjes rond, vaag om zich heen kijkend, met kleine oogjes en rode wangen. De eerste verzuring van de dag sloeg toe terwijl we met tegenzin onze tassen naar beneden sjouwden. Iedereen was stil en chagrijnig. Gelukkig hadden Lou en Ster een authentiek Italiaans zaakje gevonden, waar we met open armen werden ontvangen. We dronken een cappuccino of een doppio en kregen een grote focaccia als ontbijt. Heerlijk, dat Italiaanse eten. Na eindeloos uitstellen stapten we dan toch maar op de fiets. Het werd de kortste rit tot nu toe: 66 kilometer. Maar met een brak hoofd en slecht voorbereid , geen kalkmannetjes, geen koolhydraten in de bidon, Bel en ik zonder Garmin — was het toch flink afzien. […] Ondertussen waren Jorro en Niels druk bezig met de bus, die zoals jullie weten eigenlijk total loss is. Toch weten ze dat ding nog steeds op de weg te houden, dankzij hun geniale communicatie: bergen ontwijken, snelwegen vermijden, keihard remmen (want de remmen doen het amper), en vooral niet in hoge toeren rijden. Voor de ouders die meelezen: ja, klopt — het is zeker niet veilig. Maar goed, de bus staat inmiddels bij een monteur, dus geen zorgen. Op onze eindbestemming werden we warm onthaald door Marjolijn, een kennis via via. Zij had geregeld dat we in een school mochten slapen, via de lokale kerk. Weer een bijzondere overnachting. […] ’s Avonds namen Marjolijn en haar man, die geen woord Engels sprak, ons mee uit eten. PG (red.: Pepijn Graziosi) deed zijn uiterste best om met handen en voeten met hem te praten, en het werkte. De man smolt helemaal, en bracht hem zelfs een beetje Italiaans bij. Na te veel limoncello en geweldige gerechten, pasta vongole en verse vis, doken we ons bed in. Tussen het digibord en de kleurplaten droomden we nog even verder… over fietsen.”
Dag 17
Na de dag ervoor Castro, aan Lago d’Iseo, te hebben bereikt, werd er vandaag naar Castellaro Lagusello gefietst. “We besloten onze weg te vervolgen naar onze volgende bestemming en dit deden we langs niet zomaar een route, maar langs een route waarbij we via een oude autoweg langs een groot deel van Lago d’Iseo konden fietsen. Wij hadden hier het voorrecht om hier in het peloton van een aantal ouderwets Italiaanse cyclisti te mogen fietsen. Zij, op hun felblauwe Bianchi fietsen, ware kunstwerken, en wij, fietsend achter hen, bewonderend kijkend naar de echte fietserskuiten van deze mannen. Echter nam dit uitstapje in de Italiaanse fietssferen een toch wat vervelender wending. Achter ons peloton hoorden wij een schreeuw, een vrouwenschreeuw die door merg en been ging. Uiteraard direct rechtsomkeert gegaan en wij zagen het al: Titus op de motorkap. Wij sprinten er uiteraard direct naartoe en gelukkig waren zowel Tiet als zijn trouwe Trek ongedeerd. Een ongelukje waarbij de vrouw in kwestie, een Nederlandse, eigenlijk meer in paniek was dan Titus zelf, die er redelijk koeltjes bij stond.” Iets minder goed ging het deze dag met Pepijn van Betten. Die ontdekte in de praktijk het belang van koolhydraten tijdens een lange rit. “Zo had onze Jojo voor de lunch een caprese en vitello tonato gegeten, 2 gerechten die barsten van de eiwitten en de vetten. En zoals je waarschijnlijk al verwacht stortte onze vriend na zo’n 30 kilometer ter aarde en je hoort het al, de welbekende man met de hamer had Peppie ingehaald. Met een colaatje en nog een stuk of 5 energierepen probeerde we deze schim nog bij de eindbestemming te krijgen en zowaar lukte dit gelukkig.” […] Als koningen werden wij ontvangen, met als eerste versnapering een ijskoude Aperol Spritz in onze handen kregen van Michelle. Hierna startte een waar godenmaal waarin wij, zoals een echte Italiaanse Famiglia de hele nacht in de tuin hebben gezeten en hebben mogen genieten van de heerlijke pasta’s en apperitiefjes hebben mogen genieten die Reina en Michelle ons hadden te bieden. Een waar kijkje in ‘’the Italian way of living’’ en ‘’la Dolce Vita’’. Als kers op de taart had Reina nog de wat mindere versie van Andrea Bocelli uitgenodigd genaamd Vincenzo. De noten waren even hoog en de sfeer eigenlijk nog beter dan bij een concert van deze blinde operazanger en wij hebben deze avond gelachen, gedronken en gezongen met elkaar.”
Dag 18
De 18e dag van de tocht was een rustdag die werd doorgebracht in Bologna.
Ook Heart To Handle-teams uit Rotterdam en Utrecht fietsen deze zomer voor de PREDICT-studie. De Rotterdamse studenten fietsen naar Barcelona, de Utrechtse naar Bilbao. Mocht je aan de Leidse ploeg willen doneren, dat kan hier.
Dit artikel is gebaseerd op wat het team deelt op Instagram en Polarsteps.
Telefoon Redactie
071 - 5425160
