In een sfeervol pand aan de Beestenmarkt in Leiden zit Oma Jo’s. Een warme, huiselijke horecazaak. De geur van taart en de jazzmuziek op de achtergrond verraden niets van de stormen die de eigenaren, Piet van der Geest (71) en Jolande Pot (70), de afgelopen jaren hebben doorstaan.
Door ziekte verliezen zij hun toekomstplannen. “De meeste mensen zetten hun stoel achter de geraniums. Wij hadden ze eerst op tafel, maar hebben ze snel weggehaald.” Om een koffiezaak te starten. Toen Jolande in 2021 met pensioen ging, voelde ze dat hun tijd samen kostbaar was geworden. Piet was al langer ziek. In 2016 kreeg hij de diagnose parkinson. Twee jaar later bleek hij ook ALS en een vorm van alzheimer te hebben.
Antwoord
Piet en Jolande verloren de toekomst zoals ze die ooit voor zich zagen. In plaats van af te wachten, begonnen ze na Jolande’s pensioen iets nieuws: een koffiezaak midden in het centrum Leiden. Oma Jo’s werd ‘hun antwoord op verlies, hun manier om zin te geven aan de tijd die nog resteert’.
“Ik wist: nu hebben we nog tijd. Dus we gáán dit doen”, vertelt Jolande. “Niet afwachten. Niet thuis stilletjes achteruitgaan. We wilden iets creëren dat van ons was. Iets met betekenis.” En dus begonnen ze een horecagelegenheid. Precies drie jaar geleden openden ze de deuren van Oma Jo’s. Zonder ervaring, maar met een heldere droom: een plek voor ontmoeting, verhalen en warmte.
Niet als klassiek café, maar als huiskamer voor de buurt. De koffiezaak is bewust klein en intiem. “Geen shotjes, geen lange nachten. Gewoon een warme plek waar je jezelf mag zijn”, zegt Piet.
Ziekte sloopt zijn lijf
Jolande en Piet kenden elkaar al jaren. Hun ontmoeting begon bij een schilderij. Jolande wilde erfstukken opnieuw laten inlijsten, Piet was de ambachtelijke lijstenmaker die werd aanbevolen. “Hij kwam langs terwijl ik hamburgers stond te barbecueën. Hij bleef lunchen. En dat was het begin.”
De energieke Jolande en de rustige Piet bleken een perfect paar. Ze trouwden op het dorpsplein van Warmond. “Hij gaf mij rust. Ik bracht hem aan het lachen. We waren gewoon thuis bij elkaar.” Intussen sloopt de ziekte het lijf van Piet. Gitaarspelen gaat niet meer. Lijsten maken ook niet. Zelfs lopen is moeilijk. “Maar Jolande sleept me overal mee naartoe. Zij is de motor. Van deze zaak en van ons leven”, zegt Piet. “En ik blijf genieten van wat er wél is: mensen kijken, gesprekken horen. Dat is rijkdom.”
Oma Jo’s is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een plek waar alles samenkomt. Kinderen spelen met een grote teddybeer. Studenten oefenen muziek. Soms komt een gast met een schilderij, een vaas, of gewoon een goed verhaal. “Dan zeggen we: dit hoort nu ook bij Oma Jo’s”, zegt Jolande.
Ziekte verergerd
Piet weet dat zijn ziekte zal verergeren. Maar hij laat zich niet leiden door wat komt. “Ik leef bij de dag. Vandaag is er zon. Vandaag is er koffie. Vandaag is er Jolande.”
Telefoon Redactie
071 - 5425160
