Leidenaar voor de rechter om mishandeling van zijn zes kinderen

Heeft hij een deel van zijn kinderen jarenlang mishandeld, of kregen ze alleen soms een corrigerende tik? De 50-jarige Mohammad I. uit Leiden vindt het laatste, maar zes van zijn destijds dertien kinderen stellen dat het verder ging dan dat, en dat ze regelmatig slaag kregen met slippers, opladers en de buis van de stofzuiger.

Hij heeft een bijzonder gezin, daar is de verdachte zich zeer van bewust. Dertien kinderen heeft hij in 2022, het jaar van de aanklachten, bij twee vrouwen. Inmiddels zijn er al weer twee kinderen bij. Zoveel mensen in één huis, dat geeft stress en is lawaaiig, dat geeft hij toe.

De oudsten zijn nu negentien en 21 jaar. Zij zijn, onafhankelijk van elkaar, weggelopen van huis en hebben aangifte gedaan. De oudste, een jonge vrouw, zegt dat ze ook seksueel is misbruikt door haar vader. Hij ontkent dat in alle toonaarden, noemt het ’totale waanzin’. De oudste zoon loopt weg van huis nadat zijn vader hem een bloedneus had geslagen.

Eigen huis
Ook dat ontkent de vader. “Hij is kickbokser en groter dan ik. Waarom zou ik hem slaan?” De zoon, die licht verstandelijk beperkt is, stelt dat hij vanaf zijn vijfde stelselmatig is geschopt en geslagen. De vader heeft een hele andere kijk op de aangiftes van zijn twee oudsten. “Nederlandse kinderen moeten tien jaar op een wachtlijst voor een eigen huis. Jantje en Pietje moeten tot hun 35ste thuis wonen.”

Klagen
“Mijn kinderen gaan klagen bij Jeugdzorg. Ik zie dat ook bij vrienden van mij, hun kinderen klagen ook, en dan hebben ze binnen een jaar een eigen huis. Als je bij de politie vertelt dat je een fijn gezin hebt krijg je geen huis, als je klaagt wel.”, zegt I.

Volgens I. heeft Jeugdzorg zijn kinderen tegen hem opgezet. De officier van justitie noemt dat ‘een bizarre voorstelling van zaken. Hij neemt geen enkele verantwoordelijkheid’.

Verdienmodel
Maar I. blijft erbij: “Mijn familie is een jackpot voor Jeugdzorg, een verdienmodel.” Jeugdzorg heeft aangifte gedaan namens vijf kinderen die nog minderjarig zijn. Die kinderen vertellen allemaal over slaan, schoppen en aan de haren trekken door hun vader. Bij allemaal begint het als ze een jaar of vijf zijn.

De oudste zoon moet op het moment dat hij eenmaal een baantje heeft de helft van zijn salaris afstaan aan zijn vader. Ook dat ontkent de verdachte. Dat de kinderen af en toe een klap op de billen krijgen als ze zich misdragen ontkent hij niet. De oudste zoon en één van de anderen zijn betrapt bij een inbraak, natuurlijk heeft hij ze daarvoor gestraft.

Afghanistan
De rechtbank wil weten of dat in Afghanistan, waar I. vandaan komt, normaal is. “Ja natuurlijk”, zegt hij. Maar hij weet inmiddels dat het er in Nederland anders aan toegaat. Ook de kinderen weten dat. Hun vader heeft ze een paar keer meegenomen met vakantie naar zijn geboorteland, om te laten zien hoe goed ze het in Nederland hebben. Ook daar zou hij de kinderen hebben geslagen. De oudste zoon zegt daarover: “Papa denkt dat hij in Afghanistan alles mag.”

Littekens
De oudste dochter vertelt in haar slachtofferverklaring over wat het misbruik door haar vader met haar heeft gedaan. “Iemand die veiligheid had moeten bieden heeft mijn jeugd vernietigd. ik was een kind en kon niet ontsnappen aan de angst en het geweld. Het heeft diepe littekens achtergelaten.”

De advocaat van de jonge vrouw noemt de verklaring van de vader, dat het slachtoffer makkelijk aan een eigen huis wil komen, cynisch. “Ze is weggelopen, in een opvanglocatie gekomen met een geheim adres, had geen contact meer met familie en vrienden.”

Boos
“Het was een hele moeilijke tijd en ze heeft sindsdien psychologische begeleiding. Dat is iets heel anders dan de opportunistische kijk op de situatie van de verdachte en dat steekt haar heel erg”, aldus de raadsvrouw. De verdachte zegt dat zijn dochter boos op hem is omdat hij met zijn tweede vrouw is getrouwd. “Ze heeft de woede daarover nog steeds in haar hart. Ze schaamt zich ervoor. Ik heb haar altijd beschermd tegen alles. Als dat mishandeling is, dan is dat maar zo.”

Bewijs
Het misbruik ontkent hij keer op keer. Bij alles wat de rechtbank voorleest uit het dossier zegt hij steeds weer ‘niet waar, niet waar, niet waar’. De officier van justitie vindt het bewijs desondanks ruim voldoende en eist een celstraf van vijf jaar tegen I. en een contactverbod met de zes betrokken kinderen. I. zou meteen bij zijn veroordeling moeten worden vastgezet.

Grijs gebied
De advocaat van de verdachte, Lotte Versteegh, noemt het bewijs veel te mager. Een paar kinderen hebben hun verklaringen over de mishandeling later ingetrokken. “Er is misschien één keer een stofzuigerslang gebruikt, maar het OM doet alsof dat tien jaar lang was.”

Ze betoogt: “Het OM heeft zich er op die manier op een heel makkelijke manier vanaf gemaakt. De hele periode vanaf 2010 is ten laste gelegd. Sommige van de kinderen waren toen nog niet eens geboren. En in 2021 was cliënt een groot deel van het jaar in Afghanistan.”

Volgens Versteegh is er een groot grijs gebied tussen mishandeling en een corrigerende tik op de vingers. “In Nederland kijken we anders aan tegen de opvoeding dan in Afghanistan, maar als in Nederland iedere tik op de vingers of schop onder de kont tot een rechtszaak zou leiden zou het aantal zaken niet te overzien zijn.” Advocaat Versteegh vraagt dan ook om vrijspraak.

Tegenstrijdigheden
Versteegh wijst op een verklaring van de huisarts van het gezin die heeft gezegd dat de kinderen er altijd goed verzorgd, doorvoed en gezond uitzien, en dat die nooit striemen of blauwe plekken heeft gezien bij de kinderen. De avocaat vindt dat er teveel tegenstrijdigheden zitten in de verklaringen van alle kinderen, onder andere over de leeftijd waarop de mishandelingen zouden zijn begonnen. Ook heeft de school van de oudste zoon nooit iets gemerkt van de mishandeling.

Fantasie
Voorts merkt ze op dat er veel onjuistheden zitten in de verslagen van de verhoren van de kinderen, en dat veel vragen over de vormen van mishandeling helemaal niet zijn gesteld aan de kinderen. Daarnaast blijken de kinderen een levendige fantasie te hebben: zo verzinnen ze een gebroken arm, of dat vader miljonair is.

Het misbruik van de oudste dochter heeft niet plaatsgevonden, zo stelt de raadsvrouw. De verklaringen daarover van de vrouw zelf en haar broertjes en zusje spreken elkaar op allerlei punten tegen, en dat vader en dochter ooit alleen met elkaar zijn geweest is onmogelijk in zo’n groot gezin.

De rechtbank doet over twee weken uitspraak.

Leiden Maatschappij